Ouders van SKSG: portret van Lieke, Diederik en hun 4 kinderen

Weet je nog, dat we een tijdje geleden het verhaal deelden van gastouder Wilma Kurpershoek-Drooger? Die kanjer die twee keer per week maaltijden brengt naar ouders die er nu, tijdens de maatregelen rondom het coronavirus, alleen voor staan? Lieke Drukker was één van de gelukkigen die tot nu toe elke week samen met haar gezin mag genieten van de gezonde maaltijden van Wilma!

Plannen, plannen en nog eens plannen

Lieke is docent bij de Hanzehogeschool Groningen en haar vriend is zelfstandig timmerman. Ze hebben vier kinderen, tussen de 5 maanden en acht jaar oud. Met zo’n groot gezin is het natuurlijk altijd al veel plannen en afstemmen, maar wanneer een gastouder als Wilma wegvalt door de maatregelen rondom het coronavirus, wordt er pas echt veel druk gelegd op de familieagenda. Zeker als je beide ook nog een drukke baan hebt. Hoe heeft dit gezin het de afgelopen weken volgehouden en hoe kijken zij naar de nabije toekomst? “Het was de afgelopen tijd echt veel plannen. Elke week legden we de agenda’s naast elkaar en maakten Diederik en ik een verdeling. Alles moet gepland worden, van boodschappen doen tot de zorg voor de kinderen en alles daartussenin. De afgelopen weken waren echt een uitdaging voor ons allebei. Vooral de eerste twee weken had ik het gevoel dat alles wat ik deed, het net niet was. Bij alles had ik een schuldgevoel, naar mijn werk, naar de kinderen. Nu heb ik daar geen last meer van. We zijn allemaal wel een beetje gewend aan de huidige situatie, denk ik. En we gaan er ook heel creatief mee om. Zo heb ik onlangs nog gebruik kunnen maken van het kantoor van een collega en wijken we ook regelmatig uit naar een vakantiehuisje op de Piccardthof, nabij het Stadspark.

Flexibel

Dat ik straks weer echt geconcentreerd, voor de volle honderd procent, aan het werk kan. Daar verheug ik me wel op, eigenlijk. De spagaat waar ik nu soms in sta, is ook wel weer vermoeiend. Bovendien lopen werk en privé in elkaar over. Ik probeer het los van elkaar te trekken, maar soms lukt dat gewoon niet. Maar hoe hectisch het nu soms ook is, het is ook wel erg gezellig. En regelmatig denk ik ook wel: het is prima zo. Ik loop nog niet op mijn tandvlees, of zoiets! Het heeft ook wel iets, deze situatie. We zullen het in elk geval nooit vergeten!”